SAPAK

Zor belki, ya da kolaydır...Sürekli altenatif sunan şu hayat aslında sunduklarını önceden almıştır. Kepçeyle alıp, kaşığın ucuyla vermektedir. Bir nevi devlet gibi...

Şimdi bu hayata anarşist olup, yeni kaoslar mı eklemeliyim? Ya da tam bir liberal gibi; hem emmeye, hem de gömmeye, hangisindeyse menfaatim ve çıkarım... Ya da faşist mi olmalıyım kendime? Doğrularımı bile yanlış çıkaracak bir demir yumruk mu atmalıyım zihnime..? Ya da sadece muhalefet olup, sürekli ve sadece konuşayım mı?

Kendi politika sularıma gömüyorum sandalımı. Suyu emsin ve şişsin. Ben yeterince şiştim zaten. Yosun tuttu içim. Ulan, ne tırmalıyorum, ne de memnun oluyorum! Kendime uyuz oluyorum, bir o kadar da seviyorum. Fırsatlara egolarımı koyup, "Al, bununla konuş yarrağm" diyorum! Bu da bana eksi olarak dönüyor tabii...

Aslında; egonun gölgesi altında değil, egoyu arkana alıp yürümelisin. Öyle yürüyorum hep. Evet, adımlarım sert ama çok yavaş. Ee zaman daha hızlı? Nasıl geçerim ben o yelkovanı akrep iken?

Çarkları değiştirip hile mi yapsam? O zaman da yaşlanırız. İhtiyar bir bunak olduktan sonra gelen reele ulaşmış hayallerin tapusunu çayıma batırır da yerim ben! Bir de şu kendime güvenme kısmı çok sıkıyor canımı...

Babama bile güvenmiyorken... Babamın bir taraflarından düşmüş bir adam olan ben, ben kendime nasıl güvenirim? Çok ilginç...Ben kendime güveniyor, hırsıma güvenmiyorum aslında. Hırsım yok, umrumda da değil. 'Olursa olur'lardanım. Ama olmasını hem çok istiyorum, hem de tırmalamıyorum. Resmen kendimi kandırıyorum. Kendim kanarken, kandıran kendim düşüyor gözümden.

Uyuşturucu, seks ve hayallerim...Bunlar elimden alınırsa büyük bir adam olurdum kesin. Paranın da, şöhretin de, imkanların da anasını sikerdim..! Aristokrasinin merdivenlerinde, çıplak hizmetçilerin sırtını sehpa olarak kullanırdım..!


Yok aga, ben böyle iyiyim...